VVV is niet de meest flamboyante stamgast van het Nederlands betaald voetbal. Maar wat stadion betreft hebben ze met De Koel een unieke troef in handen. En dan ligt in Venlo ook nog de vervallen voorganger De Kraal.
Wie door De Koel loopt, waant zich in een tijdmachine. Misschien dat alleen De Adelaarshorst net zoveel nostalgische gevoelens oproept als het stadion van VVV-Venlo.
De Koel, geopend in 1972, is als een schilderij van Rembrandt. Elke keer als je kijkt zie je weer andere dingen. Naast De Trap ligt De Koel ook nog eens temidden van de bossen. Een ander bonuspunt zijn de kloeke stadionmasten, die zich robuust verheffen uit de kuil (vandaar ook de naam, ‘koel’ is Venloos dialect voor kuil) waarin het veld ligt. Ook mooi: de spelerstunnel die amper groter is dan een overkapt bushokje. Minder fraai zijn de vloekende reclameborden naast het uitvak. Het beroerde kunstgras met de als vlooien rondspringende rubberen korrels is medio 2020 gelukkig weer vervangen door natuurgras.
18 meter, 61 treden en een stijgingspercentage van 54 procent. VVV’s iconische stadiontrap is met afstand de beroemdste van Nederland. Een attractie op zichzelf in De Koel. Probeer vooral een plekje te bemachtigen net naast de trap (op of onder de hoofdtribune) na de wedstrijd. Het beeld van spelers die net verloren hebben en dan door krijgen dat ze die hele trap nog naar boven moeten is onbetaalbaar.
Al decennia wordt gesproken over nieuwbouw in stadsdeel Blerick, over een grootscheepse renovatie, oud-voorzitter Hai Berden werd zelfs omgedoopt tot bouwpastoor, naar hem is een tribune vernoemd. Ook de huidige directie zinspeelt op iets groters en moderners om weer snel een vaste waarde in de eredivisie te worden. Maar ingrijpend veranderde De Koel, tot opluchting van de voetbalpurist, niet. Tegenwoordig biedt het stadion plaats aan 8000 toeschouwers, waarvan een aantal voor de hoofdtribune staan met de biertoog binnen handbereik.
Stefan Kurcinac speelde nooit met oud-VVV in De Koel. Onder het veld ligt sinds 2003 de as van clubicoon Herman Teeuwen. De gelovige Kurcinac weigert op een kerkhof te voetballen.
Jan Klaassens is de grootste voetballer die VVV voortbracht. En daarom is een bezoekje aan het Jan Klaassens Museum op de Parade een aanrader. In de ruimte, waarin de 57-voudig international een tabakswinkel bestierde, zijn nu tal van relikwieën te zien uit zijn voetballoopbaan. Wedstrijdshirts van Feyenoord bijvoorbeeld, de club waarmee hij in 1961 en 1962 landskampioen werd. Maar ook het tricot waarin hij met VVV de KNVB-beker won in 1959. Mooiste museumstuk: de fiets waarop Klaassens zich verplaatste in Venlo.
Even verderop aan de Kaldenkerkerweg ligt De Kraal, het in 1903 gebouwde onderkomen waarin de Venlonaren tot 1972 voetbalden. Ooit waren hier 18.000 toeschouwers aanwezig tijdens wedstrijden van de Limburgse club. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het complex echter fors beschadigd en in 1980 vloog de in 1948 gebouwde houten zittribune in brand. Hoewel vervallen, zijn de restanten van het stadion nog altijd zichtbaar. Het veld fungeert sinds kort zelfs weer als trainingslocatie voor (jeugd)spelers van VVV. Groundhoppers kunnen beslist niet om dit stukje heilige voetbalgrond heen. En wie na een bezoekje aan De Kraal dorst of trek heeft gekregen kan terecht bij het gelijknamige café-restaurant naast het terrein.
Leer clublied ‘Alles heej is VVV’ uit je hoofd (lied met het hoogste aantal V’s ooit) en loop voorafgaand aan een wedstrijd van VVV gezellig mee met de bonte stoet van aanhangers die vanuit volksbuurt Hagerhof, onderaan de berg waarop het stadion is gebouwd, naar de tribunes trekt. Dankzij die honderden zingende en met geel/zwarte vlaggen zwaaiende supporters, beleef je al voor de wedstrijd die typische Noord-Limburgse voetbalsfeer. Vergeet dan ook niet een pintje te drinken ‘Beej Jan’, het supporterscafé voor het stadion, waarin alle seizoenkaarthouders van VVV vereeuwigd zijn op de wanden. Eetsuggestie: broodje Venlose worst.
Beeld: Marco Magielse, Pim Ras
