Als Leeds United degradeert, verliest de Premier League een stukje kleur
Dit weekend staat in de Premier League de laatste speelronde op het programma. Bovenaan is het nog spannend, maar ook onderin wordt er gestreden op leven en dood. Leeds United vecht voor z’n laatste kans. Een verslag uit Leeds, over een bijzondere club op de rand van de afgrond.
Beeston, in het zuidwesten van Leeds, is niet per se het beste deel van de stad. Een wat grimmige, oude arbeiderswijk, met veel werkloosheid en criminaliteit. In de rest van Engeland is het vooral bekend vanwege het feit dat enkele daders van de aanslagen in Londen in 2004 hier vandaan kwamen. Ook al niet echt iets om trots op te zijn. Iets waar de buurt terecht wel trots op is: het is ook het thuis van Leeds United.
Wie naar een thuiswedstrijd van de club gaat, kan met de bus of de taxi praktisch tot de voordeur van Elland Road komen. Toch raden we aan om je af te laten zetten in hartje Beeston, iets verder van het stadion. Vanuit een hoger deel van de wijk (de straatjes die allemaal met Marley beginnen) heb je, tussen de kleine arbeidershuisjes door, een schitterend uitzicht over Elland Road, afstekend tegen de heuvels van West Yorkshire. Door het open veld dalen de fans via een pad af, vanuit de wijk naar het stadion.
In Leeds, de zevende stad van Engeland, staat men op met Leeds United en gaat men ermee naar bed. De liefde voor de bal is er misschien niet per se groter dan die in het naburige Sheffield, Manchester of Liverpool, maar de stad heeft één groot voordeel: er ís maar één club. Hier geen bijzondere stadsderby, maar een stad die als één man achter een club staat. Overal in de stad zijn verwijzingen naar Leeds United. Clublogo’s bij mensen achter de ramen, veel shirts in het straatbeeld en grote muurschilderingen van grote en minder grote spelers als Lucas Radebe, Kalvin Phillips en Pablo Hernández. En Bielsa. Marcelo Bielsa, hoewel drie maanden geleden ontslagen als manager van Leeds, is overal. De Argentijn werd binnen no-time een soort levende legende voor de mensen in Leeds, bracht de club na 16 donkere jaren terug naar de Premier League en zelfs de magere resultaten van dit seizoen brachten daar geen verandering in. Nog altijd heeft pub The Old Peacock, tegenover Elland Road, een groot spandoek met ‘The Bielsa’ over het eigen naambord hangen.
Als wij op Elland Road zijn, is het een prachtige avond. Vanuit de straten van Beeston ligt Elland Road er prachtig bij in het avondzonnetje, voorafgaand aan de kraker tegen Chelsea. Gezellige drukte in de straten rond het stadion, dat van de buitenkant nog een beetje op de jaren ’80 lijkt. Van binnen is Elland Road nog veel mooier. Van op de oude West Stand heb je een geweldig zicht op de Jack Charlton Stand, de grootste en modernste tribune van het stadion. De West Stand is oud, klein en in slechte staat. Toch zitten hier veel van de belangrijkste mensen rondom de club. Bij de uitgang van het spelershome dansen spelersvrouwen met dure designtassen om druppelend water heen, het dak is op bepaalde plekken zo lek als een vergiet. Maar als het ‘Marching On Together’ begint, het clublied van Leeds, vergeet je alles. Het hele stadion zingt mee, en halverwege komen de spelers het veld op. Kippenvel. De wedstrijd draait voor Leeds echter uit op een teleurstelling. Al na een paar minuten komt Chelsea op 0-1, en als Daniel James met een oliedomme tackle rood pakt is er voor de thuisploeg helemaal niets meer te halen.
Wie wel opvalt bij Leeds is verdediger Pascal Struijk, relatief onbekend in Nederland, terwijl het toch echt een landgenoot is. Opgeleid bij ADO Den Haag en Ajax besloot hij in 2018 z’n geluk te beproeven in Leeds, waar hij nu al twee jaar het grootste deel van de wedstrijden in de basis staat. Enkele dagen later zal hij diep in blessuretijd scoren voor Leeds tegen Brighton, een laatste strohalm in de strijd tegen degradatie. Met 10 man tegen een goed draaiend Chelsea is er voor een verdediger echter weinig eer aan te behalen.
Als Leeds daadwerkelijk degradeert, zal er in grote delen van Engeland gelachen worden. Hoe populair Leeds United in de eigen gemeenschap is (ook op het tweede niveau was Elland Road doorgaans uitverkocht, en naar elke uitwedstrijd neemt Leeds duizenden fans mee), zo impopulair zijn ze in de rest van het land. Al jaren voert Leeds United met clubs als Millwall en Chelsea de lijstjes aan van meest gehate clubs van Engeland. De spelers stonden in de jaren ’70 al bekend als ‘Dirty Leeds’, toen de club onder manager Don Revie schoppend en slaand de successen aaneenreeg, iets wat door latere generaties met wangedrag buiten het veld nogal eens werd hooggehouden. De fans? In veel delen van Engeland betiteld als tuig en menig burgemeester houdt z’n hart vast als Leeds op bezoek komt. Vanavond laten ze zich echter van hun allerbeste kant zien: ook bij 0-3 achter wordt er non-stop gezongen.
Of je nu van ze houdt of niet, als Leeds United degradeert verliest de Premier League een beeldbepalende club die allesbehalve een grijze muis is. Waar Leeds ook komt, ze houden de gemoederen bezig en saai is het nooit. Mocht het onverhoopt toch Burnley worden dat zich handhaaft – ook een prima club – hebben we er vrede mee, maar we zullen het gigantische Leeds United toch bijzonder gaan missen.
Beeld: SANTOS, BSR Agency