‘No way!’ De barman van The Butcher’s Hook, de Chelsea-pub pal tegenover Stamford Bridge, kijkt me ongelovig aan. Een finale op Wembley tussen Italië en Argentinië? Nooit van gehoord. Hier, in West-Londen, is de verkoop van Chelsea het gesprek van de dag. Althans, op non match-days is het in de pub waar de club nota bene ooit werd opgericht, praktisch uitgestorven. Gelukkig wandelen er net een paar Argentijnen binnen om mijn verhaal kracht bij te zetten. Finalissima? Si!

Nee, dat Londen op z’n kop staat voor Finalissima 2022 kun je moeilijk stellen. De stad is in de ban van het aanstaande jubileum van koningin Elizabeth, komend weekend. Als het aan de Engelsen ligt, zit het seizoen erop. De naderende Nations League-wedstrijden van Engeland zijn ook hier niet meer dan een noodzakelijk kwaad aan het einde van het seizoen. Laat staan een wedstrijd tussen twee andere landen om een beker die niemand kent.

Toch is het initiatief best aardig, een poging om de oude Artemio Franchi Cup weer nieuw leven in te blazen: een wedstrijd tussen de winnaar van de Copa America en die van het EK, voor het laatst gespeeld in 1993. Nu, gesteund door de UEFA en haar Zuid-Amerikaanse zuster CONMEBOL, moet het een succes worden.

Alsof ze bij de UEFA ook niet helemaal wisten wat ze ervan moesten verwachten, werden de kaarten in maart uit het niets in de vrije verkoop aangeboden. Schappelijk geprijsd bovendien, met prijzen variërend tussen de 25 en 55 pond. Dat kon veel slechter, gezien het affiche en de locatie. Ze vlogen dan ook als warme broodjes over de toonbank.

Voor de Italianen is het niet meer dan een doekje voor het bloeden. De sensationele uitschakeling voor het WK in Qatar (met een goal van Noord-Macedonië in blessuretijd) ligt nog vers in het geheugen, en de Azzurri zijn voor het eerst sinds die blamage weer bij elkaar. Op heilige grond, dat wel, want 11 maanden geleden werden ze hier op Wembley Europees kampioen.

Hoe anders is dat voor de Argentijnen, die de wind behoorlijk mee hebben. De ploeg is al bijna drie jaar ongeslagen, maar trof in die periode praktisch alleen maar landen van het eigen continent. Een krachtmeting met een Europees topteam waarbij er ook nog eens een beker op het spel staat? Vamos.

Hoezeer het Argentijnse nationale elftal leeft bij de bevolking was de avond voor de wedstrijd al goed te merken. In het hart van Londen namen zo’n 1000 Argentijnen Trafalgar Square over met hun gezang en spandoeken, en ook op de wedstrijddag hoef je niet lang te zoeken naar Argentijnse fans. Ze zijn duidelijk in de meerderheid, iets wat op het eerste gezicht opmerkelijk is, maar er zit iets achter. Hun spandoeken vertellen het verhaal. Mallorca, Almeria, Roma: het betreft hier vooral ‘Europese’ Argentijnen. Voor de Argentijnse diaspora in Europa is dit de uitgelezen kans om hun nationale ploeg eens live te zien, en dan ook nog eens om een prijs. Hoewel er in Londen veel meer Italianen wonen, leeft het bij hen veel minder. De afstand met het thuisland is kleiner, en bovendien speelde Italië vorige zomer ook al in Londen.

Toch zijn er rondom Wembley ook wel degelijk Italiaanse fans te vinden. Ze zitten in Boxpark Wembley, een soort evenementenhal naast het stadion, met foodstands en lange bars. Een overduidelijk Londense DJ zweept de Italianen op met alle cliché-Italiaanse muziek die je maar kunt bedenken, van ‘A far l’amore comincia tu’ tot ‘Volare’ en natuurlijk het Italiaanse volkslied, maar het gaat erin als zoete koek.

Aan de andere kant van Wembley bouwen de Argentijnen een feestje op hun eigen manier, gewoon op het stadionplein. Te midden van de menigte staat een klein orkest, praktisch onzichtbaar door de springende en met shirtjes zwaaiende fans. In de avondzon zingen ze over Messi, Maradona, en spotten ze met de Engelsen en het feit dat Italië niet naar het WK gaat.

Eenmaal binnen in het altijd weer indrukwekkende Wembley Stadium valt helemaal op met hoeveel de Argentijnen zijn. Zeker twee derde van het stadion is voor Argentinië en op elk vak is het albiceleste te zien. Na een obligate openingsceremonie en twee indrukwekkende volksliederen krijgt Giorgio Chiellini voorafgaand aan zijn laatste interland nog een soort oeuvre-award.

Vriendelijkheid alom, maar vervolgens ontvouwt zich een leuke wedstrijd op het scherpst van de snede, waarbij Argentinië vanaf minuut 1 de boventoon voert. Aangevoerd door Lionel Messi, die één van z’n beste avonden heeft. Nog voor rust leidt hij geflankeerd door Lautaro Martínez en Angel di María naar een 2-0 voorsprong. Italië gelooft het dan wel en Robert Mancini begint naar hartenlust te wisselen. Het typeert het verschil tussen de beleving van beide ploegen van deze wedstrijd. Argentinië is scherper, maar merkt ook al lang voor het laatste fluitsignaal dat Italië er wel klaar mee is. Als Paulo Dybala in blessuretijd ook nog de 3-0 maakt, kan het feest echt beginnen.

En feest, dat is het. De wisselspelers komen het veld ingerend, binnen no-time hebben alle Argentijnse spelers een speciaal gedrukt kampioensshirt aan, en aanvoerder Messi wordt gejonast door de hele ploeg. Als hij na de prijs voor Man of the Match ook de grote beker in ontvangst mag nemen, breekt er een orkaan van geluid uit op Wembley, waarvan de boog inmiddels de kleuren van de Argentijnse vlag draagt. Als Opus – Live is Life wordt ingestart, ter nagedachtenis aan die andere grote Argentijn, viert de ploeg feest met haar supporters.

Ver na het laatste fluitsignaal zijn Rodrigo de Paul en Giovani lo Celso nog druk met een schaar. Ze knippen het doelnet aan de West Stand kapot en nemen het mee als aandenken. Mocht er nog twijfel over bestaan of dit een echte prijs is, dan is dit het antwoord. Natuurlijk heeft Finalissima niet de prestige van een EK of een WK, maar Argentinië heeft laten zien dat het het strijden waard is. Om een toernooi of prijs te laten doen leven bij de voetbalfans, moeten spelers de aanzet geven en laten zien het serieus te nemen. Argentinië heeft alvast het goede voorbeeld gegeven. Wij kijken alvast uit naar de volgende, hopelijk in een kolkend stadion, ergens in Zuid-Amerika.

Beeld: BSR Agency, SANTOS